Alles waar TE voor staat is niet goed is mij altijd geleerd. Of je het nou hebt over té dik of té dun, té hard werken of té hard je best doen: het lijkt iets waar té veel mensen tegenwoordig last van hebben. Tot ik me laatst realiseerde dat er een woord is dat wél een positieve lading heeft: TEvreden! Een prima doel om te hebben in je leven toch? Al vraag ik me wel eens waarom we altijd meer, groter en sneller lijken te willen. Een goede baan en een mooi huis? Het kan altijd beter. Wat is er mis met tevreden zijn?
Tevreden zijn
Een tijdje geleden kwam het zomaar ineens in me op: Waarom is tevreden zijn niet goed genoeg? Waarom kijken we altijd naar een ander? Willen we een nóg betere baan, een groter huis, mooiere kleding, slanker en fitter zijn en ga zo maar door. Wanneer is het genoeg en ben je tevreden? Is het raar om gewoon blij te zijn met wat je hebt en niet altijd te streven naar meer? Of moet je er juist alles uithalen wat erin zit?
Laat ik eerst zeggen dat ik vind dat er niets mis mee is om het beste uit jezelf te willen halen. Dat wil de kleine perfectionist in mij ook nog steeds hoor, en het heeft er ook voor gezorgd dat ik heel wat dingen bereikt heb. Best raar om te zeggen over jezelf….. Maar dat vind ik echt! Misschien zijn het de hormonen (nare beestjes zijn dat trouwens) ) maar ik ben momenteel erg tevreden met mijn leventje. Ik heb een goede studie afgerond, een gezond stel hersenen, een fijne baan (en een blog waar ik mijn hersenspinsels online kan gooien en er zijn nog mensen die het lezen ook!), een mooi huis, een lieve vriend, geweldige vriendinnen en ik mag ook nog eens ervaren hoe bijzonder het is om zwanger te zijn. Iets dat écht niet voor iedereen weg gelegd is, en dat realiseer ik me heel goed!
Meer, groter en sneller
Maar ik woon niet in een vrijstaand huis. Heb mijn universitaire studie niet afgerond (was ik dan nu advocaat geweest?), had ik veel meer geld verdiend en reed ik misschien wel in de nieuwste audi rond. Misschien had ik meer uren moeten werken zodat ik sneller promotie had kunnen maken. Had ik meer tijd moeten stoppen in mijn blog, zodat er elke dag een nieuwe blog online stond en mijn bezoekersaantallen nóg sneller zouden groeien. Al 10 jaar een vaste vriend en een zwangerschap? Had ik niet even moeten wachten? Daar gaat je lijf, leven en carrière!
Gelukkig is dat absoluut niet hoe ik er over denk maar ik heb wel eens het gevoel dat het op ons Westerlijk halfrond een hele normale gedachte is. Helemaal onder dames (en heren!?) tussen de 20 en 30 jaar. Helaas ben ik ook niet helemaal onschuldig. Dat kleine, evil monstertje diep in mij (Miss perfect) heeft dit altijd een heel lastig onderwerp gevonden. De afgelopen jaren merk ik alleen dat ik er veel minder gevoelig voor ben. Ik kijk minder naar een ander en doe meer waar ik zelf zin in heb. Ik waardeer wat ik wel heb, geniet van de kleine dingen en misschien wel het belangrijkste: ik accepteer meer en meer wie ik ben. Dat is dan gelijk één voordeel van die hormonen, het lijkt me nu alleen maar makkelijker af te gaan. En dat geeft rust: heerlijk!
Make the ordinary come alive, the extraordinary will take care of itself.
8 comments
Tevreden zijn is zo belangrijk. Het zorgt voor een fijne leefomgeving en geeft rust. Natuurlijk heb ik wensen, maar ik kan dat vaak wel relativeren. Mijn man heeft het daar moeilijker mee, maar hij krijgt dan vaak ook meteen stress als hij zo’n ontevreden bui heeft. Zo zie je maar…;-)
Ik heb ook nog wensen hoor Hilde, denk dat iedereen dat wel heeft haha. Maar stress ervan krijgen is minder fijn 😉
Tevreden zijn met jezelf is het allerbelangrijkste! Alleen dan kan je optimaal genieten van het leven :). Leuk artikel!
Dank je wel Jonna! En inderdaad je hebt helemaal gelijk.
Het geeft inderdaad zoveel rust als je blij bent met wat je hebt. Count your blessings zeg ik altijd maar 🙂 Geniet van je zwangerschap!
Dank je wel lieve Astrid!
Wat een mooi artikel! Eerlijk gezegd heb ik hier nog nooit bij stil gestaan, maar nu ik dit zo lees en er even over nadenk; inderdaad! Waarom niet gewoon tevreden zijn? Het slaat eigenlijk nergens op dat we altijd meer, meer en nog meer willen..
Mooi!! ik ben nu wel op een punt in mijn leven gekomen dat ik wel tevreden ben met wat ik nu heb. Maar oké, natuurlijk kriebelt het altijd wel en blijf je dromen of werken aan een nieuw iets. Ik denk dat het inderdaad iets is van de westerse cultuur, want mijn familie in Indonesië is daar heel anders mee bezig. En eigenlijk kunnen we soms ook niet anders (zo voelt het voor mij soms), omdat er altijd wel iets van de mens verwacht wordt hier. En daarbij wordt er dan vaak gezegd dat als je de mogelijkheid hebt om te groeien, de kansen krijgt, waarom zou je daar dan niet voor gaan?
Het is een strijd die ik soms met mezelf voer. Maar ik heb met mezelf afgesproken dat ik af en toe ook wel meer mag dromen of wensen, zolang ik maar wel tevreden ben met wat ik nu heb.