Dit is waarschijnlijk de meest persoonlijke blogpost van mij die je ooit zult gaan lezen. Ik heb hem dan ook 99 keer herschreven, ingepland en vervolgens weer offline gehaald maar ik plaats hem nu toch. Omdat ik het taboe op angststoornissen en paniekaanvallen wil doorbreken.
1 op de 5 mensen herkent mijn verhaal
Bang, dat zijn we allemaal wel eens. Maar wat als angst je leven beheerst? Dan word het knap lastig kan ik je vertellen. Volgens de overheid heeft 1 op de 5 mensen last van een angststoornis en daar schrok ik best van. Vooral omdat we het blijkbaar lastig vinden om erover te praten.
Ik ben één van hen…
Na het zien van het eerste Hey het is oke reclamespotje was ik geëmotioneerd. Ik weet namelijk hoe je je voelt als je een angststoornis hebt. Sinds mijn pubertijd deal ik met een paniekstoornis en chronische hyperventilatie. Gelukkig gaat het nu harstikke goed hoor. Maar ik weet als geen ander hoe moeilijk het is om deze last in je eentje te dragen.
Ik weet gelukkig inmiddels ook dat het anders kan. Na het overlijden van mijn vader heb ik een moeilijke tijd doorgemaakt. Online ben ik daar niet zo open in, maar offline steeds een stukje meer. Het uit de taboesfeer halen van mijn angsten heeft er bij mij voor gezorgd dat het minder op de voorgrond staat. En daarom wilde ik deze blogpost schrijven.
Paniekaanvallen vanuit het niets?
Eigenlijk weet ik niet eens precies meer hoe het begonnen is, maar zo rond mijn 16de kreeg ik paniekaanvallen. Het idee dat je geen lucht meer krijgt, ter plekke dood neervalt en de controle verliest. Ik durfde niet meer te fietsen omdat ik dacht dat ik dan geen lucht meer zou krijgen. Door het gevoel van ‘ademnood’ ging ik bizar hoog ademhalen wat ervoor zorgde dat mijn lijf 24/7 strak stond van de spanning. Elke spier in mijn lijf deed pijn en omdat ik dit jaren heb volg gehouden ging ik chronisch hyperventileren.
Niet durven praten over angsten en paniek
Het is niet zo dat ik bewust een masker opzette. Angst- en paniekgevoelens beperken je véél meer dan je zelf door hebt. Want gek genoeg presteerde ik best oké. In het openbaar hield ik me groot en denderde ik gewoon door. Dat ik thuis instortte en continu moe was? Dat merkte bijna niemand.
Dit heb ik jaren zo volgehouden. Mijn opleiding aan de universiteit heb ik mede hierdoor niet afgemaakt. Maar ach, ik ging naar een HBO opleiding in de buurt, haalde super goede cijfers, zat in allerlei extra commissies en kreeg daarna een leuke baan.
Daar word je best moe van
Ondertussen deed ik er letterlijk alles aan om van die paniekaanvallen af te komen. Voor de lichamelijke klachten ging ik naar fysiotherapie, logopedie, cesartherapie en manuele therapie. En om aan mijn psychische gesteldheid te werken heb ik meerdere psychologen bezocht en volgde ik cursussen om mijn angst te leren accepteren. Daar heb ik me trouwens nooit voor geschaamd en ik ben er altijd open en eerlijk over geweest. Als je griep hebt ga je immers toch ook naar de dokter?
De reden dat ik deze blog schrijf is dat ik graag wil helpen bij het bespreekbaar maken van angst- en paniekstoornissen. Ik ben nu 32 jaar en heb er dus al bijna mijn halve leven mee te maken. Tot er het afgelopen jaar ineens een knop om ging.
Hoe kom je van een paniekaanval af?
Helaas heb ik geen kant- en klare oplossing, was het maar zo simpel. Na het overlijden van mijn vader merkte ik langzaam dat er iets in mij veranderde. Het besef dat het leven te kort is om je druk te maken om wat anderen eventueel van je zouden kunnen vinden.
Sterk zijn betekent niet dat je alles alleen moet dragen. Hulp vragen waar je dat nodig hebt is juist krachtig. Door het uit de taboesfeer te halen en door erover te praten stonden mijn angsten ineens veel minder op de voorgrond. Ineens was het niet meer zo’n big deal en dat voelt super bevrijdend.
Ik hoop dat ik met deze blog kan bijdragen aan het uit de taboesfeer halen van angsten en paniekaanvallen, want hey. Het is ok! Ook al vind ik het super spannend om NU op de publiceer knop te drukken.
So please be kind 🙂
Heb je nog vragen aan me? Dan mag je me altijd een privébericht via social media of mail sturen.
6 comments
Trots op jou
Wat fijn Natascha dat je erover schrijft en wat enorm knap dat je het aandurft. Juist door dit soort dingen te delen maak je het verschil en leg je verbinding. Want met jou zijn er zovelen die het hoofd maar hoog houden en het niet durven te delen terwijl het echt een naar iets is een paniekaanval. Wat mij helpt is om er vooral wel over te praten. Ik merk dat er heel veel begrip voor is en vaak ook veel ongeloof omdat mensen het niet bij mij verwachten. En als ik die verwachtingen lager leg dan neemt de druk en daardoor de paniek ook af. Vooral niet wegdrukken is mijn ervaring. Dus keigoed dat je dit artikel schreef ;-). Liefs Roos
Ik vind het goed hoor dat dit soort dingen bespreekbaar worden. Ik heb voor mijn werk een Eerste hulp bij mentale problemen mogen volgen en goed ook dat er bij meer werkgevers aandacht voor is. Heftig als het je overkomt. Zelf heb ik een aantal jaren met hyperventilatie geworsteld ook door spanning ingegeven was heel heftig. Nu heb ik het nog wel eens een heel enkel keertje maar vaak herken ik de signalen nu al ruim van te voren.
Ik heb ook last van paniekaanvallen daar door hartritmestoornissen ontwikkeld zo zonde dat ik in alles belemmerd wordt .en wat je zegt leven is zo voorbij
Goed om het bespreekbaar te maken en fijn dat je mensen het gevoel geeft dat ze niet alleen zijn!
Wat goed dat je deze blog hebt geschreven. Nu haal je het uit het donker en zet je het in het licht.
Trots op jou!